Laureaci nagrody Polsko-Niemiecka Nagroda COPERNICUS
prof. Stefan Anker
Prof. Stefan Anker jest kardiologiem. Studiował medycynę na Wydziale Medycyny (Charité) Uniwersytetu Humboldtów w Berlinie, gdzie również zdobył stopień doktora. Następnie zajmował się badaniami klinicznymi w londyńskim Imperial College. Po powrocie do Niemiec objął profesurę w szpitalach klinicznych w Berlinie (Charité) i w Getyndze. Do najważniejszych obszarów jego badań należą mechanizmy metabolizmu tkankowego w przewlekłych chorobach serca i kwestie kardiologiczno-onkologiczne u pacjentów onkologicznych w zaawansowanym stadium choroby. Koncentruje się na opracowaniu nowatorskich koncepcji leczenia ukierunkowanych z jednej strony na zapobieganie utracie masy ciała przewlekle chorych przy jednoczesnym budowaniu masy mięśniowej i tkanki tłuszczowej, a z drugiej strony na rozwijaniu terapii kardiologicznych dla pacjentów z nowotworami. Jego największe osiągnięcia badawcze w dziedzinie kardiologii obejmują uznanie niedoboru żelaza za cel terapeutyczny u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z anemią lub bez anemii oraz szereg badań wykazujących korzyści dożylnego podawania żelaza, które weszły w skład wytycznych w zakresie leczenia pacjentów z niewydolnością serca. Pracuje w Berlińsko-Brandenburskim Centrum Terapii Regeneracyjnych, ośrodku działającym przy szpitalu Charité. Jest członkiem German Centre for Cardiovascular Research i pełni również funkcję wiceprezesa Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC).
prof. Piotr Ponikowski
Prof. Piotr Ponikowski jest kardiologiem i specjalistą chorób wewnętrznych. Od początku kariery naukowej związany z Uniwersytetem Medycznym we Wrocławiu, gdzie uzyskał stopień doktora i habilitację. W 2002 r. otrzymał nominację profesorską. Prowadził badania w szwedzkim Szpitalu Klinicznym Karolinska oraz londyńskich Imperial College i Royal Brompton Hospital. Jego zainteresowania naukowe dotyczą niewydolności serca (badania kliniczne i eksperymentalne), leczenia interwencyjnego chorób układu krążenia oraz badań nad oceną regulacji odruchowych w układzie krążenia i oddychania. Jego praca badawcza przyczyniła się do poszerzenia wiedzy na temat wpływu zaburzeń kontroli odruchów krążeniowo-oddechowych w patofizjologii niewydolności serca w kontekście leczenia niewydolności serca. Przedmiotem jego badań jest również wpływ zaburzeń mechanizmów krążenia obwodowego na postęp niewydolności serca. W kręgu zainteresowań badawczych prof. Ponikowskiego znajdują się ponadto choroby współistniejące z niewydolnością serca (ze szczególnym uwzględnieniem niedoboru żelaza) oraz ostra dekompensacja niewydolności serca. Wśród jego największych osiągnięć w ostatnim czasie można wymienić odkrycie wskaźników występowania oraz następstw klinicznych niedoboru żelaza w niewydolności serca, a następnie przedstawienie dowodów użyteczności leczenia suplementacyjnego żelazem osób cierpiących na to schorzenie. Jest współautorem ponad 550 publikacji w czasopismach recenzowanych. W 2016 r. został uznany za jednego z czterech najbardziej wpływowych polskich naukowców w rankingu Thomson Reuters ?The World’s Most Influential Scientific Minds 2015?. Od 2016 r. pełni funkcję prorektora ds. nauki Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu. Jest także przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego.
Współpraca profesorów Ankera i Ponikowskiego rozpoczęła się ponad 20 lat temu i zaowocowała licznymi osiągnięciami. Najważniejszym z nich był pierwszy w historii opis powszechności występowania kacheksji sercowej u pacjentów z niewydolnością serca. Istotne było również odkrycie, że niedobór żelaza jest częstym czynnikiem komplikującym naturalny przebieg niewydolności serca. W ślad za tymi spostrzeżeniami uruchomiono badania kliniczne, nastąpiła poprawa rokowań, a także opracowano nowe metody leczenia oraz zalecenia dotyczące niwelowania niedoboru żelaza u pacjentów z niewydolnością serca. Działając w ramach Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC), w 2016 r. prof. Anker i Ponikowski (jako przewodniczący) opracowali ?Wytyczne ESC dotyczące diagnostyki i leczenia ostrej i przewlekłej niewydolności serca?. Dokument ten uznaje się za jeden z ważniejszych w światowej praktyce klinicznej i był on już cytowany kilkaset razy.
